Fizjoterapia uroginekologiczna kobiet oraz fizjoterapia urologiczna mężczyzn to dziedziny fizjoterapeutyczne, które zajmują się diagnostyką i leczeniem zaburzeń funkcji układu miednicy mniejszej, w tym również zaburzeń układu moczowo-płciowego u kobiet i mężczyzn.
W ramach fizjoterapii uroginekologicznej i urologicznej stosuje się różne techniki terapeutyczne, które mają na celu przywrócenie właściwej funkcji narządów miednicy mniejszej oraz polepszenie jakości życia pacjentów.
Fizjoterapia uroginekologiczna jest skierowana do różnych grup kobiet w każdym wieku, którzy borykają się z zaburzeniami funkcji miednicy mniejszej, w tym:
- kobiet po porodzie, które mają problemy z kontrolą cewki moczowej, np. wysiłkowym nietrzymaniem moczu,
- kobiet w okresie menopauzy, u których dochodzi do zmniejszenia produkcji hormonów takich jak estrogen, co wpływa na kondycję narządów miednicy mniejszej,
- kobiet z przepuklinami pachwinowymi i udowymi, które mogą wpływać na funkcję mięśni dna miednicy,
- kobiet z chronicznymi bólami miednicy, w tym z zespołem bólowym miednicy mniejszej.
Z kolei fizjoterapia urologiczna dotyczy leczenia zaburzeń układu moczowo-płciowego u mężczyzn, w tym:
- mężczyzn z zaburzeniami seksualnymi, w tym z bólem podczas stosunku,
- mężczyzn z zaburzeniami erekcji, np. po operacjach prostaty,
- mężczyzn z przepuklinami pachwinowymi i udowymi, które mogą wpływać na funkcję mięśni dna miednicy
- mężczyzn z chronicznymi bólami w okolicy miednicy i obręczy biodrowej
- zaburzeń układu moczowego czy prostaty w trakcie terapii nowotworowej
Korzyści, jakie przynosi fizjoterapia uroginekologiczna jak i urologiczna, są liczne i różnorodne. Przede wszystkim, terapia ta pozwala na przywrócenie właściwej funkcji mięśni dna miednicy, co skutkuje poprawą kontroli cewki moczowej i zmniejszeniem wysiłkowego nietrzymania moczu. Ponadto, dzięki fizjoterapii możliwe jest zmniejszenie bólu miednicy oraz polepszenie funkcji seksualnych u kobiet i mężczyzn.
Fizjoterapia ta może być stosowana zarówno w przypadku zaburzeń funkcji mięśni dna miednicy, jak i w celu profilaktyki i zapobiegania powstawaniu takich zaburzeń. Terapia ta może być stosowana samodzielnie lub w połączeniu z innymi metodami leczenia, w tym farmakoterapią, chirurgią czy dietetyką.
W ramach fizjoterapii uroginekologicznej stosuje się różne techniki terapeutyczne, które są dopasowane do indywidualnych potrzeb i schorzeń pacjentów. Oto niektóre z najczęściej stosowanych technik terapeutycznych w ramach fizjoterapii uroginekologicznej i urologicznej:
- Terapia manualna – jest to technika polegająca na stosowaniu różnych technik masażu i manipulacji w celu przywrócenia właściwej funkcji mięśni dna miednicy. Fizjoterapeuta może wykonywać masaż mięśni miednicy, stosować techniki relaksacyjne, a także manipulować strukturami anatomicznymi, takimi jak stawy obręczy miednicy, aby poprawić funkcjonowanie mięśni.
- Ćwiczenia mięśni Kegla – są to ćwiczenia mające na celu wzmocnienie mięśni dna miednicy poprzez ćwiczenia izometryczne czy stretching mięśni lub ćwiczenia mające na celu relaksację mięśni. Fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta odpowiedniej techniki wykonywania ćwiczeń Kegla, a także monitorować postępy i udzielać wskazówek, jak poprawić efektywność ćwiczeń.
- Biofeedback – to technika, która polega na monitorowaniu aktywności mięśni poprzez elektromiografię. Pacjent otrzymuje informację zwrotną o swojej aktywności mięśniowej, co umożliwia kontrolowanie i poprawianie funkcjonowania mięśni. Biofeedback może być stosowany zarówno w przypadku słabych, jak i zbyt napiętych mięśni miednicy.
- Elektrostymulacja – to technika polegająca na pobudzaniu mięśni poprzez prąd elektryczny. Elektrostymulacja może być stosowana w przypadku osłabienia mięśni miednicy, a także w przypadku zaburzeń funkcji układu moczowo-płciowego, takich jak nietrzymanie moczu.
- Terapia behawioralna – to technika, która polega na zmianie zachowań pacjenta w celu poprawy funkcjonowania mięśni miednicy. Fizjoterapeuta może nauczyć pacjenta odpowiedniego wypełniania pęcherza moczowego, unikania sytuacji, które mogą prowadzić do nietrzymania moczu, a także zmiany nawyków żywieniowych.
