Przewlekły ból, a aktywność fizyczna

Dziś w ramach FizjoFelietonu trochę bardziej naukowo
Zapraszamy do lektury

Przewlekły ból mięśni i stawów jest poważnym problemem zdrowotnym i wiąże się z nasileniem bólu podczas większej aktywności fizycznej.

Badanie przeprowadzone przez naukowców z University of Iowa miało za zadanie sprawdzić, czy regularna aktywność fizyczna odgrywa rolę w występowaniu przewlekłego bólu mięśni. W badaniu wykorzystano myszy jako obiekty badawcze i podzielono je na trzy grupy:

Grupa myszy angażowała się w aktywność fizyczną na kołowrotkach do biegania w swoich klatkach przez pięć dni

Inna grupa ćwiczyła na kołowrotkach w klatkach przez osiem tygodni

Sedentarna grupa bez kołowrotków w klatkach.

Przewlekły ból mięśni wywołano przez cykliczne domięśniowe wstrzyknięcie soli fizjologicznej o pH 4,0. Ból wywołany wysiłkiem (ostry) został wywołany przez połączenie 2-godzinnego męczącego ćwiczenia z zapaleniem mięśni wywołanym podaniem małej dawki 0,03% karageniny. Efekty testowano poprzez reakcje łapki (częstotliwość odpowiedzi) i mięśni (próg wyłączenia mięśnia) na bodźce nocyceptywne (ból). Ponieważ rdzeń przedłużony mózgu jest zaangażowany w przewlekły ból i analgezję wywołaną wysiłkiem fizycznym (czyli redukcję bólu), zmiany w fosforylacji podjednostki NR1 receptora N-metylo-d-asparaginianu (NMDA) w rdzeniu przedłużonym były oceniane.

Wyniki pokazały, że:

Regularne ćwiczenia zapobiegają rozwojowi przewlekłego bólu mięśni i zapobiegają rozwojowi bólu mięśni wywołanego wysiłkiem fizycznym.

Myszy, które ćwiczyły przez osiem tygodni, nie rozwinęły przeczulicy bólowej (nadwrażliwości na ból) w porównaniu z myszami w grupie ćwiczeń krótkoterminowych (pięć dni) lub w grupie sedentarnej.

Ochronny efekt ćwiczeń był tymczasowy; przeczulica bólowa powróciła 13 dni po usunięciu kołowrotka.

Regularne ćwiczenia nie wpływają na rozwój ostrego bólu; osiem tygodni ćwiczeń nie zapobiegło bólowi, który pojawił się w odpowiedzi na ostry uraz.

Mechanizm zapobiegania przewlekłym bólom mięśni polega na zmniejszeniu fosforylacji podjednostki NR1 receptora NMDA w ośrodkowym układzie nerwowym.

Wyniki sugerują, że regularne ćwiczenia zmniejszają ból poprzez aktywację receptorów opioidowych w zstępujących szlakach hamujących w ośrodkowym układzie nerwowym.

Receptory opioidowe, o których mowa w tym badaniu, są lepiej znane jako endorfiny (lub enkefaliny lub nocyceptyny). W rzeczywistości termin „endorfina” jest skrótem od „morfiny endogennej”, co oznacza morfinę znajdującą się w ciele („endo” oznacza „wewnątrz”). Termin ten został ukuty, ponieważ zrozumiano, że morfina (i inne leki opiatowe) może zmniejszać ból, i założono, że gdybyśmy mieli w naszym ciele receptory dla morfiny z zewnątrz (morfina egzogenna; „egzo” oznacza „na zewnątrz”), to również, musimy mieć endogenną morfinę w naszym ciele, do przyjmowania której zostały zaprojektowane te receptory. Kiedy te substancje zostały znalezione w naszym ciele, nazwano je „endogennymi morfinami”, które następnie skrócono do „endorfin”.

A jakie wnioski możemy wyciągnąć z tego badania

Brak aktywności fizycznej jest czynnikiem ryzyka rozwoju przewlekłego bólu mięśni i może powodować przeczulicę bólową (nadwrażliwość na ból) w układzie nerwowym. Wyniki są jednoznaczne: brak aktywności, czyli brak ruchu, jest skorelowany z występowaniem przewlekłego bólu. Innymi słowy, ćwiczenia fizyczne zmniejszają występowanie bólu przewlekłego.

Ma to daleko idące konsekwencje dla tego, jak traktujemy i doradzamy naszym pacjentom, niezależnie od tego, czy jesteśmy terapeutami manualnymi, czy trenerami personalnymi. W rzeczywistości przemawia to na korzyść połączenia dziedzin terapii manualnej i ruchowej, ponieważ korzyści płynące z połączenia terapii manualnej i terapii ruchem (ćwiczenia) dla pacjentów, którzy doświadczają bólu mięśniowo-szkieletowego (mięśniowo-powięziowo-szkieletowego)